Επαναφέρουν πολύ έντεχνα και μεθοδικά την " ανάπλαση των λιπασματων στην Δραπετσώνα"

Διαβάστε ένα αρθρο στην " καθημερινή" για το θέμα

Κάτι αρχίζει να κινείται και πάλι στη Δραπετσώνα

Του Γιωργου Λιαλιου

Σε ανάπλαση... made in China προσδοκούν φορείς του Πειραιά για την παραλία της Δραπετσώνας. Εντεκα χρόνια μετά το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου και την απελευθέρωση του μεγαλύτερου τμήματος της έκτασης των «Λιπασμάτων», η έκταση παραμένει ανεκμετάλλευτη, παρά τις πέντε μελέτες -αριθμός ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα- που έχουν γίνει για την ανάπλασή της. Το τελευταίο διάστημα όμως η υπόθεση παρουσιάζει και πάλι έντονη κινητικότητα, με τους ιδιοκτήτες του χώρου αλλά και την τοπική αυτοδιοίκηση να αναζητούν παράλληλα (αλλά όχι από κοινού) τρόπο απεμπλοκής της ανάπλασης, ενδεχομένως και με προσέλκυση κινεζικών κεφαλαίων. Στην κατεύθυνση αυτή συνηγορεί και η πρόθεση του υπουργείου Περιβάλλοντος να «σπρώξει» την ανάπλαση της περιοχής, ως πιο εύκολα υλοποιήσιμη απ’ ό,τι το Ελληνικό..........

Πέντε μελέτες, καμία λύση

Τουλάχιστον πέντε μελέτες έχουν γίνει από το 1999 έως σήμερα για την αξιοποίηση της έκτασης, καμία όμως δεν ευοδώθηκε. Πιο συγκεκριμένα:

- Το πρώτο ερευνητικό πρόγραμμα για την τύχη του χώρου ανατέθηκε από το ίδρυμα Μποδοσάκη στο Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος του ΕΜΠ το 1999.

- Ακολούθησε το 1999-2000 μελέτη που έγινε για λογαριασμό του Οργανισμού Αθήνας.

- Το 2005 ο δήμος Δραπετσώνας ανέθεσε πολεοδομική μελέτη για την ανάπλαση του τμήματος που βρίσκεται στα διοικητικά του όρια.

- Το 2006 η Εθνική Τράπεζα παρουσίασε τη δική της μελέτη.

- Το 2008 η νομαρχία ανέθεσε τη δική της. Προέβλεπε τη δημιουργία 2-4 πύργων των 22-34 ορόφων με κάλυψη 7.500 τ.μ. και δόμηση 195.000 τ.μ. Στον υπόλοιπο χώρο θα δημιουργηθεί πάρκο, μαρίνα και άλλες χρήσεις, με μέσο Σ.Δ. 0,41.

Η Ιστορία.......
Στο έμπα του λιμανιού, μια ανάσα δρόμο από το κέντρο του Πειραιά, μισή ανάσα από τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, απλώνεται ένας χώρος, όπου οι περισσότεροι τον βλέπετε όταν φεύγετε και όταν έρχεστε από τις διακοπές σας στα νησιά. Το πρώτο που αντικρίζετε είναι η τσιμινιέρα του εργοστασίου λιπασμάτων, απομεινάρι του "ένδοξου" βιομηχανικού παρελθόντος του Πειραιά. Ένα εργοστάσιο που επεκτεινόταν παράλληλα με την πόλη που μεγάλωνε. Εκτός από λιπάσματα παρήγαγε φυτοφάρμακα και γυαλί. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε κρυφές μετρήσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ την δεκαετία του 80, ευθυνόταν για το 80% των αέριων ρύπων του λεκανοπεδίου. Και μάλιστα, ειδικών ρύπων, όπως το φθόριο που ενοχοποιείται για τον καρκίνο των οστών.

Δίπλα, εκτείνονταν οι εγκαταστάσεις της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, με κάθετη παραγωγή τσιμέντου. Πιο κάτω το εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος της ΔΕΗ, που χρησιμοποιούσε μαζούτ για τη λειτουργία του, ενώ λίγο πιο δίπλα από τα λιπάσματα , οι δεξαμενές καυσίμων και ορυκτελαίων της SHELL (τώρα της BP), το εργοστάσιο παραγωγής γύψου (γυψάδικο) και παραδίπλα τα "Ταμπάκικα", οι βρομερές βιοτεχνίες επεξεργασίας δερμάτων. Έτσι έκλεινε το τοπίο της βιομηχανικής ευδαιμονίας μεταπολεμικά, όπου η κόλαση του Δάντη ήταν μια νησίδα περιβαλλοντικής ισορροπίας μπροστά σ΄ αυτό το σκηνικό. Όλες αυτές οι εγκαταστάσεις σε απόσταση 1 χλμ, σε ευθεία γραμμή από το κέντρο του Πειραιά και βέβαια, μέσα στη Δραπετσώνα και στο Κερατσίνι (περιοχή Χαραυγής).

Οι δε ιατρικές ειδικότητες που ευδοκίμησαν στις περιοχές, ήταν αυτές του ειδικού πνευμονολόγου, οφθαλμίατρου και ειδικού παθολόγου για τους καρκίνους. Χαρακτηριστικό για το φθόριο ήταν το εξής: Οι παιδίατροι της περιοχής συνέστηναν - πάντα σε ατομικό επίπεδο – στις μητέρες να αποφεύγουν τον θηλασμό και να προτιμούν τα βιομηχανικά γάλατα, επειδή το φθόριο περνάει στο μητρικό γάλα με απρόβλεπτες συνέπειες για τα μωρά. Λέμε σε ατομικό επίπεδο, γιατί ποτέ δεν υπήρξε δημόσια φωνή καταγγελίας από γιατρό για την κατάσταση αυτή, ποτέ δεν υπήρξε έρευνα και μελέτη από την μεριά του κράτους για τις επιπτώσεις στην υγεία, τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα, των κατοίκων αλλά και των εργαζομένων, που είχε η αναγκαστική έκθεσή τους στους ρύπους των βιομηχανιών αυτών. Ένα παράδειγμα για την εγκληματική αποσιώπηση από τη μεριά του κράτους, των φορέων του, αλλά και των δήμων, των επιπτώσεων στην υγεία, είναι οι διάφοροι καρκίνοι, παθήσεις του αναπνευστικού και οφθαλμολογικές, που πρόσβαλαν τους αγρότες μετά την εντατική χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Ας φανταστούμε τα μεγέθη στους ανθρώπους που ζούσαν και εργάζονταν δίπλα και μέσα στη βιομηχανία παραγωγής αυτών των προϊόντων.

Όλα αυτά δεν αποτελούν παρελθόν, ιδιαίτερα για τις μεγαλύτερες ηλικίες. Οι περισσότεροι μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών και ιδιαίτερα της Δραπετσώνας ζουν τις συνέπειες της έκθεσής τους στους ρύπους των Λιπασμάτων και του Τσιμεντάδικου στην υγεία τους, μέχρι σήμερα.

Σήμερα

Σ΄ αυτήν την τεράστια εργατούπολη (καρβουνόπολη), που εκτείνεται από τη θάλασσα έως το βουνό (από τον Πειραιά έως τις παρυφές της Πάρνηθας, στα Άνω Λιόσια), που φιλοξενεί σχεδόν 3.000.000 ανθρώπους με μηδέν ποιότητα ζωής, οι αναπλαστές μαζί με τους πολιτικούς επιχειρούν να κτίσουν και να εμπορευματοποιήσουν όποια έκταση έχει μείνει ελεύθερη από δόμηση ή έχει παύσει η βιομηχανική της χρήση.

Η περίπτωση των Λιπασμάτων δεν είναι μοναδική, αλλά αφορά μια τεράστια πρώην βιομηχανική ζώνη (ελαιώνας, Πειραιώς, ΧΡΩΠΕΙ, Γαβριήλ, Αιγαίο, ΑΖΕΛ, Κεράνης, Ρετσίνα, Λεμονάδικα, Σίδερα, Λιπάσματα, Δηλαβέρης), που προβλέπεται να παραδοθεί κυρίως στο εμπόριο και στην εμπορευματοποιημένη ψυχαγωγία. Άρα, οι χειρότερες δουλειές από άποψη εργασιακών σχέσεων, ωραρίου, μισθού και σταθερότητας. Παράλληλα, αυτή η αλλαγή χρήσης σημαίνει την εκδίωξη μιας σειράς παραγωγικών δραστηριοτήτων και την εργασιακή υποβάθμιση όσων εργάζονται σε αυτές.

Από την άλλη, τα τεράστια εμπορικά κέντρα που εξαγγέλλονται (σταθμός ΟΣΕ, Παλατάκι, ΧΡΩΠΕΙ) δε θα προσφέρουν θέσεις εργασίας, αλλά θα συγκεντρώσουν το εμπόριο στα χέρια ακόμα λιγότερων και με μάλλον χειρότερες εργασιακές σχέσεις για τους εμποροϋπαλλήλους (το παράδειγμα του Mall στο Μαρούσι είναι χαρακτηριστικό).

Η σημερινή κατάσταση της ανεργίας, της φτώχειας και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης δεν είναι τυχαία, αλλά συνέπεια της ίδιας τους της πολιτικής. Σήμερα που θέλουν να ανακαταλάβουν το χώρο για την μεγαλύτερη κερδοφορία, προετοιμάζουν έργα υποδομής που για πολλά χρόνια αρνούνταν στους κατοίκους: ολοκλήρωση του καθαρισμού στην Ψυττάλεια, ΜΕΤΡΟ, Τραμ, Προαστιακός κτλ.

Η διεθνής εμπειρία από αντίστοιχα προγράμματα αναπλάσεων σε πρώην βιομηχανικές και λιμενικές περιοχές (παραλία Βαρκελώνης, Docklands και Stratford κ.ά.) δείχνουν ότι οι αναπλάσεις αυτές φέρνουν μεγάλα κέρδη στις εταιρείες που τα υλοποιούν και γενικότερα στο κεφάλαιο που τα χρησιμοποιεί. Οι κάτοικοι όμως, των περιοχών αυτών, οδηγούνται σε βίαιη εκτόπιση καθώς δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στο υψηλό κόστος ζωής που διαμορφώνουν οι νέοι κάτοικοι. Η "ανάπτυξη" του τόπου σημαίνει περισσότερα κέρδη για τους κατέχοντες και εκτόπιση των αδυνάτων.

Τι σημαίνει για το σημερινό κάτοικο της Δραπετσώνας και της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, η εφαρμογή των σχεδίων οικοπεδοποίησης και εμπορευματοποίησης στο χώρο των Λιπασμάτων; Πέρα από το προφανές ότι θα χαθεί μια μοναδική ευκαιρία για ένα άλσος που θα είναι μια πραγματική ανάσα για όλους, είναι το γεγονός ότι θα προστεθούν κι άλλα κτίρια, κάτοικοι και αυτοκίνητα σε μια περιοχή που είναι ήδη κορεσμένη. Στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά θα έπρεπε να απαγορευτεί η δόμηση όλων των μεγάλων αδόμητων χώρων. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το όριο ασφαλείας για μια ανεκτική ποιότητα ζωής στην πόλη, είναι μια αναλογία 5-8 τ.μ. πράσινου ανά κάτοικο. Στον Πειραιά η αναλογία αυτή πέφτει στο 1,5 τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο. Δηλαδή πλήρης και απόλυτη τσιμεντοποίηση! Στις περιοχές των υψηλών εισοδημάτων (Πολιτεία, Εκάλη, Παλαιό Ψυχικό, κτλ.) αντιστοιχούν 15-18 τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο.. Αναδεικνύεται έτσι, η ταξικότητα της πόλης. Στις περιοχές που διαβιούν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η ποιότητα ζωής είναι από ανύπαρκτη έως εντελώς υποβαθμισμένη.

Αλσος και μόνο Αλσος....
Το όφελος της δημιουργίας άλσους για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, είναι καίριο και επιτακτικό, ειδικά τώρα που η άνοδος της θερμοκρασίας από το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι αισθητή και δεν μπορεί να κρυφτεί από τους πολιτικούς και τους πάσης φύσεως αναπτυξιολόγους – αναπλαστές. Ειδικότερα σήμερα, μετά τον εμπρησμό και την καταστροφή του Δρυμού της Πάρνηθας, που αποτελούσε έναν από τους συμπαγείς πνεύμονες του λεκανοπεδίου, η ανάγκη για πράσινο στην πόλη, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική.

Ενδεικτικά αναφέρουμε πως:

Στα αστικά κέντρα οι χώροι πράσινου λειτουργούν ως "αντιθερμική νησίδα" και συμβάλλουν τα μέγιστα στη διαμόρφωση συνθηκών περιβάλλοντος. Τα στοιχεία του μικροκλίματος των αστικών κέντρων που επηρεάζονται ευνοϊκά από την ύπαρξη άλσους, είναι:

• Η ελάττωση της θερμοκρασίας το καλοκαίρι και η αύξησή της το χειμώνα.


• Η μείωση της σκόνης στην ατμόσφαιρα, λόγω του φιλτραρίσματος του αέρα μέσα από τα δέντρα.


• Η συγκράτηση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά 87% το καλοκαίρι.


• Ο ιονισμός του αέρα και ο καθαρισμός του από ρύπους και βακτήρια.


• Η παραγωγή οξυγόνου.


• Η μείωση της ηχορύπανσης.


• Η θετική επίδραση στη ψυχοσωματική υγεία, αφού το άλσος προσφέρεται για ξεκούραση, περίπατο και ηρεμία.


• Η συμβολή του στη δημιουργία κατάλληλου περιβάλλοντος για την κατοικία πουλιών και ζώων.

Η διαφορά του άλσους από το πάρκο, βρίσκεται στο γεγονός ότι το άλσος είναι ένας ενιαίος και αυτόνομος φυσικός χώρος (δε χαρακτηρίζεται απλά ως χώρος πρασίνου). Φιλοξενεί ήπιες ανθρώπινες δραστηριότητες και παρεμβάσεις. Άλλωστε τέτοιες δραστηριότητες μπορούν να φιλοξενούνται στις παρυφές του άλσους και όχι στον πυρήνα του.

Η βιωσιμότητα αυτού του άλσους, είναι εφικτή, χρησιμοποιώντας τα παράγωγα της Ψυττάλειας, αφού αρχίσει η σωστή επεξεργασία τους, από το λίπασμα που θα παράγεται και το νερό το οποίο θα είναι κατάλληλο για πότισμα και για τη δημιουργία μικρών βιότοπων (λιμνούλες, μικροί καταρράκτες, μαίανδροι, κτλ.), μέσα από τη συνεχή ροή του νερού από την Ψυττάλεια προς το άλσος και από κει προς τη θάλασσα.

Ο χώρος της ευρύτερης περιοχής των Λιπασμάτων πρέπει να απαλλοτριωθεί για λόγους δημοσίου συμφέροντος και κοινωνικού οφέλους. Γιατί εκτός από το ασήμαντο έως ανύπαρκτο ποσοστό πράσινου που αναλογεί σε κάθε κάτοικο του Πειραιά (1.5 τ.μ. ανά κάτοικο) και της παντελούς έλλειψης δημόσιων ελεύθερων χώρων.

Ο Πειραιάς, δέχεται επιπλέον ατμοσφαιρική και σωματιδιακή ρύπανση, λόγω των πλοίων αλλά και των διερχόμενων οχημάτων από και προς την νησιωτική χώρα. Δηλαδή, διακινούνται από και προς το λιμάνι, 1,5 εκατομμύρια Ι.Χ. και 500 χιλιάδες φορτηγά το χρόνο, με τάσεις διπλασιασμού στα επόμενα 5 χρόνια (στοιχεία από το ΥΠΕΧΩΔΕ)

επιτροπές κατοίκων σε όλες τις περιοχές

Η ανάπτυξη κινηματικών διαδικασιών και αγωνιστικών επιτροπών κατοίκων μπορεί να πείσει σήμερα που κρίνεται το ζήτημα, τους ανθρώπους που έχουν απογοητευθεί από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της επιτροπής ανάπλασης και του δήμου Δραπετσώνας που έχουν συμβιβαστεί στο μικρότερο κακό, να ξαναβγούν δυναμικά στο προσκήνιο με αίτημα το Ενιαίο Άλσος.

- Ενιαίο άλσος για καλύτερη ποιότητα ζωής των σημερινών κατοίκων της Δραπετσώνας και της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά.


- Όχι στην οικοπεδοποίηση, καμιά επιχειρηματική αξιοποίηση στην περιοχή των Λιπασμάτων.


- Όχι σε μια νέα απομονωμένη πόλη για νέους κατοίκους υψηλού εισοδήματος.


- Ναι στην ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα. Χρήση της παραλιακής ζώνης από τους κατοίκους και όχι από τον ΟΛΠ.


- Ναι στο σεβασμό στους κατοίκους και στην ιστορία των εργατικών γειτονιών.


Διεκδίκηση και όχι συμβιβασμός.
Δεν τους χρωστάμε τίποτα, μας χρωστάνε τα πάντα.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=875562

http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=11411

είναι ολόφάνερο ότι τώρα πιό εύκολά και με το πρόσχημα της κρίσης θα προσπαθήσουν να ξεπουλήσουν τους ελέυθερους χώρους
ο Καλλικράτης βοηθάει σε αυτό δήμοι χρεωμένοι υπό επιτήρηση , χωρίς την δυνατότητα δανεισμού ,
τι απομένει ;
η <<αξιοποίηση της περιουσίας του Δήμου>> που λένε και οι υποψήφιοι δήμαρχοι (σωτήρες ) των Δήμων

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ